Το ‘Ρόδο’…

Σου έτυχε ποτέ να ακούς μουσική μέσα στη φυλλωσιά των δέντρων… σαν νότες τα φύλλα να πεταρίζουν στο αόρατο κενό… ο αέρας σαν πινέλο να αλλάζει τις αποχρώσεις του πρασίνου… να μυρίζει στην ατμόσφαιρα Αγάπη, να την εισπνέεις σαν παρηγοριά για αυτούς που φύγαν…για αυτούς που πάντα αγαπάμε. Πως πέρασε αλήθεια ο καιρός… πως περνάει πάντα ο καιρός… οι στιγμές σαν ανάσες γλιστρούν μέσα απ’ την ύπαρξη μας… όπως γλιστρά κι η ζωή μέσα απ’ τη κάθε στιγμή μας.

Πάει ένας χρόνος που ταξίδεψες μακριά μας, πέρα απ’ τα νησιά, πέρα ακόμα κι απ’ την Αλάσκα… κάπου που μόνο τα μάτια της ψυχής συναντιόνται. Η σιωπή της απουσία σου με πονά, μα ξέρω βαθιά μέσα μου πως όλα τα βλέπεις, όλα τα ακούς. Έχεις πάει στη μεριά των αγγέλων, κατοικείς στα ουράνια πεδία… μια λεπτή γραμμή μας χωρίζει. Ένα λάθος, ένα ατύχημα, μια βαριά ασθένεια και πλησιάζουμε την λεπτή γραμμή, εκεί που κρέμεται τεντωμένη η κλωστή της ζωής μας.

Στο βλέμμα μας είσαι μέσα, στην ανάσα μας, στην κάθε γλυκιά στιγμή που μας χάρισες και που ο χρόνος έκανε ανάμνηση. Κι ο καθένας από εμάς σε αναζητά και σε βρίσκει με το δικό του τρόπο, στους δικούς του δρόμους. Άλλοτε σαν λευκή πεταλούδα που περιπλανιέται πάνω απ’ τα αλμυρό νερό της θάλασσας, μες τα πυκνά τα αμπέλια του χωριού σου. Άλλοτε σαν μουσική που παντρεύει ένα μπουζούκι με μια φωνή, άλλοτε σαν δροσερή σκιά μες το καταμεσήμερο του ζεστού καλοκαιριού. Σαν σύννεφο που προμηνύει την βροχή και άλλοτε σαν ηλιαχτίδα που ζεσταίνει γλυκά το πρόσωπο μιας χειμωνιάτικης μέρας. Σε αγκαλιάζω σφικτά κάθε φορά που κλείνω τα μάτια στο κόσμο τούτο. Ακούω το γέλιο σου να ηχεί παντού σαν αντίλαλος, σαν χαρμόσυνο μήνυμα που φέρνει πάντα τη χαρά.

Φανερώνεσαι στα όνειρα μας και κάνεις τον ύπνο μας γλυκό. Ευτυχώς που κοιμόμαστε, που ονειρευόμαστε! Γλυκέ μας πατέρα, τρελέ παππού, πιστέ φίλε, αφοσιωμένε σύντροφε! Γέμισες τις ζωές μας με τόσες χαρές, με τόσες πολύτιμες στιγμές, με τόσα γιορτινά Χριστούγεννα! Πορευτήκαμε μαζί σε ένα υπέροχο ταξίδι ζωής και είμαι τόσο τυχερή που είμαι παιδί σου, που εσύ με μεγάλωσες. Που αγάπησες τη μάνα μας τόσο απόλυτα, τόσο βαθιά και μαζί κτίσατε βασίλειο αγάπης που μας αγκάλιασε για πολλά χρόνια. Ένα κάστρο αγάπης γεμάτο παράθυρα που τα στόλιζε το φως του ήλιου, της χαράς. Ακόμη και στις δύσκολες ώρες, έκανες τη ζωή μας όμορφη, φωτεινή με την απλότητα σου, με την παληκαριά σου! Άμα σκοτείνιαζαν οι μέρες μας, έδινες μια στο τοίχο και άνοιγες ακόμα ένα παράθυρο και αμέσως έμπαζε μέσα άπλετο φως και μας αγκάλιαζε!

– Εμείς θα ζήσουμε στην οδό της Χαράς, στο νούμερο τρία!

– Γιατί στο νούμερο τρία πατέρα?

– Τρία καλέ, όπως τα παιδιά μου!

– Και σε ποια χώρα θα ζήσουμε?

– Στη χώρα του γέλιου, του γλεντιού, που αλλού! Δεν έχει καλύτερο τόπο από αυτόν
της χαράς, όπου κι αν πας αν έχεις τη χαρά μέσα σου θα είσαι πάντα ‘σπίτι’ σου!

– Και πως θα μας φωνάζουν?

– Ρόδα, έτσι θα μας φωνάζουν. Θα κατεβαίνουμε τη πλαγιά και όλοι θα λένε, «να
τους Ροδοσθένηδες που έρχονται, στρώστε τραπέζια, φέρτε το κρασί».. Χαα!

– Και δεν θα δουλεύουμε ποτέ?

– Ω μα ναι θα δουλεύουμε πολύ, από Δευτέρα έως Παρασκευή, για να έχει αξία το
Σάββατο και η Κυριακή. Την δουλειά ποτέ μην την φοβάσαι, είναι προσευχή, είναι
κι αυτή μέρος του γέλιου, της χαράς. Τα αγαθά κόποις κτώνται; Εκτός κι αν έχεις
τύχη… τότε διάβαινε! Δεν έχει αξία τίποτε στη γήινη αυτή ζωή, αν δεν έχει επάνω
του ‘τιμή’.

– Όλα έχουν τιμή?

– Όλα! Πρόσεχε όμως να πληρώνεις τη τιμή για αυτά που εσύ ζητάς να έχεις. Μην
πληρώνεις ξένους λογαριασμούς, έτσι ξοδεύεται η ζωή.

– Να κάνω τα κουμάντα μου, αυτό δεν λες?

– Και αυτό! Ένα κομπόδεμα για ώρα ανάγκης! Έτσι θα είσαι πάντα ο άρχοντας του
εαυτού σου… και λίγα να ‘χεις δεν θα ‘χεις κανέναν ανάγκη… και τους φόβους σου
να μην φοβάσαι. Να τους ζεις, αυτοί μόνο έτσι πεθαίνουν.

– Να φοβάμαι και να ζω τους φόβους μου για να πεθαίνουν και μετά θα είμαι
ελεύθερη?

– Ελεύθερη ναι… ακόμα κι όταν η ζωή θα κτίζει φυλακές ολόγυρα σου.
Και ζήσαμε στην οδό της Χαράς, στο νούμερο τρία και κτίσαμε τη ζωή και τα
παιδιά του Ρόδου κάναμε κι άλλα παιδιά, ακόμη τρία. Και έχουνε όλα μέσα τους
λίγο από σένα, λίγο απ’ το ρόδο σου και τα παιδιά των παιδιών τους, θα το
σκορπίσουν κι αυτά παρακάτω και έτσι ποτέ κανένας δεν πεθαίνει εντελώς. Όπως
τις ρίζες που δεν φαίνονται, μα είναι βαθιά μπηγμένες στη γη, ενωμένες με το
χώμα και κάθε χρόνο ανθίζουν δέντρα και καρποί και συνεχίζει έτσι το κύκλο η
ζωή.

Δεν σταματά η ζωή, απλά κοιμούνται τα σώματα, αυτά που φθείρονται στο χρόνο.

Τι κι αν δεν σε βλέπω, τι κι αν δεν σ’ ακούω
Στη σκέψη μου μέσα κατοικείς
Δεν πρόκηται εσύ ποτέ να μ’ αρνηθείς
Βλέπει κανένας την αγάπη, ακούει κανείς την συμπονιά?
Μα όλα υπάρχουν σε ένα χάδι και αυτό τα κάνει δυνατά
Δεν είναι πάντα το ορατό μπροστά μου ζωντανό
Δεν είναι το σώμα εκεί απλά να το κοιτώ
Μα είναι η ψυχή σου μέσα σε όλα όσα αγαπώ!

Αφιερωμένο στο ‘Ρόδο’ που μας χάρισες,
που κυλά μέσα στο αίμα μας σαν εποχή,
σαν θύμηση παντοτινή!

Domenica~