Πως πέρασε ο καιρός, πως ήρθε πάλι η Άνοιξη και μαζί με τη νέα πνοή, έφερε και σε μένα, ξανά τη χαρά μέσα στην καρδιά μου. Πάνε τώρα δέκα μήνες που ζω στην Αλάσκα και μόλις πρόσφατα έχω βρει τα πόδια μου. Μόλις πρόσφατα ένιωσα ότι είμαι ΕΔΩ. Έχω φύγει επιτέλους από την Κύπρο. Είναι πολύ δύσκολο να κατοικείς σε μια χώρα και να ζεις σε μια άλλη. Δεν ισορροπείς, δεν βρίσκεις ησυχία μέσα σου. Μέχρι να έρθει η στιγμή, όπου τα δύο να γίνουν ένα, σαν την Αγάπη. Όπως όλα τα ενώνει πάντα η Αγάπη. Έτσι και εγώ, περίμενα υπομονετικά την σωστή ώρα να ‘ρθει, όπου θα γινόταν αυτό το μικρό θαύμα! Ήξερα ότι θα συμβεί. Είχα πλήρη πίστη πως θα τα κατάφερνα, όσο κι αν η απόγνωση και η απελπισία σαν θηλιά γύρω απ’ το λαιμό μου, με έσφιγγαν, κόβοντας μου την ανάσα καθημερινά. Είναι μεγάλο πράγμα η πίστη στον άνθρωπο. Χωρίς αυτήν, δεν πάμε πουθενά, παρά μόνο βουλιάζουμε σε ένα βαλτοτόπι, όλο και πιο βαθιά.

Η μάχη της ευτυχίας, είναι πολύ δύσκολη. Ένα ναρκοπέδιο που σε καλεί να το περάσεις. Και κάθε νάρκη που σε εκτινάσσει στον αέρα και μια αλήθεια που πρέπει να δεχτείς. Και σε πικραίνει βαθιά η αλήθεια, όσο λαμπερή είναι, τόσο άλλο σκληρή. Σηκώνεις όμως επάνω το κεφάλι και κοιτάς εκεί στην άλλη άκρη, στο τέρμα αυτής της μάχης, σε καρτερεί η ευτυχία. Για αυτό και προχωράς, πέφτεις και σηκώνεσαι αφού το δώρο είναι μεγάλο. Για μια ευτυχία δεν ζούμε όλοι…

Και τώρα που ήρθα επιτέλους στην Αλάσκα και είμαι ΕΔΩ, ψυχή και σώματι, θα πάω διακοπές στην Κύπρο. Μου φαίνεται τόσο ειρωνικό αλήθεια. Το γεγονός πως τώρα που γαλήνεψε η ψυχή μου και αισθάνομαι ποια οικία και όμορφα εδώ στη νέα μου ζωή, θα φύγω πάλι για λίγο, στην πρώτη μου αγάπη, την πατρίδα μου την Κύπρο. Να ζήσω χαρά και ευτυχία με τους δικούς μου ανθρώπους που αγαπώ και εμπιστεύομαι. Η λαχτάρα μου μεγάλη, να δω ξανά τα αγαπημένα μέρη, την λατρεμένη μου οικογένεια! Να μυρίσω την αλμύρα της θάλασσας, να περπατήσω στα παλιά δρομάκια της Λεμεσού. Να σεργιανίσω ξανά στην παλιά μου γειτονιά.

Μα ένα μου κομμάτι είναι λυπημένο, γιατί και εδώ έχω μια αγάπη μεγάλη. Τον σύντροφο και συνοδοιπόρο μου στη ζωή. Τον καλύτερο μου φίλο. Πιστός και δυνατός στο πλάι μου πάντα σαν βράχος. Υπάρχει μεγαλύτερο δώρο, από την αφοσίωση και στήριξη στις δύσκολες μας ώρες. Όταν καθημερινά έσπασα μέσα μου, εκείνος έπιανε τα κομμάτια μου και τα ξανάφτιαχνε. Την επομένη, ξανάσπαζα… και εκείνος, ξανά, έπιανε τα κομμάτια μου και τα ένωνε με αγάπη. Είχε διαρκώς την πίστη πως μια μέρα θα έμεναν στη θέση τους. Και η πίστη του με έσωσε.

Μια φίλη, μου έγραψε κάτι πολύ σοφό.

Πως, στην πτώση μας είναι που πρέπει να αγαπιόμαστε πιο πολύ!

Πάνε όμως αυτά, τέλος. Τώρα έχουμε χαρές, τώρα έχουμε γιορτή. Κάθε αρχή και δύσκολη, έτσι είναι η ζωή στη γη, γεμάτη δοκιμασίες και μάχες. Και ναι αξίζει το κόπο να ματώνεσαι, να μάχεσαι, γιατί μόνον έτσι κατανοούμε περισσότερο το νόημα της ζωής. Μόνον έτσι θα βρούμε τον δρόμο μας, νικώντας τους φόβους μας και κρατώντας στη ζωή μας, μόνον ότι είναι αληθινό.

Αλλιώς όλα μας φαίνονται μάταια και απαισιοδοξούμε. Χωρίς προκλήσεις, η ζωή δεν έχει νόημα. Χωρίς σκοπό και όνειρα, δεν είναι ζωή. Να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος, αυτό δεν λέει το πολύ αγαπημένο ποίημα του Καβάφη… να εύχεσαι λοιπόν, να συναντάς στο δρόμο σου δυσκολίες, γιατί μόνο έτσι μεγαλώνεις και γίνεσαι λεύτερος. Έτσι σκαρφαλώνεις το βωμό της ελευθερίας. Τίποτα δεν χαρίζεται σε αυτή τη ζωή. Κι αν όλα νομίζεις πως τα ‘χεις, πλανάσαι. Τίποτα δεν έχεις, αν δεν πήγες σε μάχες να συναντήσεις τον πόνο του αποχωρισμού, της μοναξιάς, της θλίψης, της βαθιάς νοσταλγίας. Κι άμα τους νικήσεις όλους ετούτους τους γίγαντες, τότε σου χαρίζει άστρα ο ουρανός βροχή. Σου χαρίζει μια Άνοιξη ο βαρύς Χειμώνας, που σε έπνιξε για λίγο στο χιόνι και στο κρύο το τσουχτερό. Σου χαρίζει το χαμόγελο μιας παπαρούνας, που με τα βελουδένια της πέταλα, σκορπιέται ανέμελη σε ένα λιβάδι.

Αποχτά κανείς δίπλωμα, δίχως εξετάσεις…

Έτσι δουλεύει και συνομοτεί το σύμπαν… για τη ζωή και τον άνθρωπο.

Τώρα βλέπω. Πριν… απλά κοιτούσα.

Τώρα βλέπω τα δώρα γύρω μου και εκτιμώ τι με αξίωσε η ζωή, ο δρόμος μου να ζήσω. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή ολονών μας, που είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς με λόγια. Εκείνες οι στιγμές λοιπόν, είναι οι πιο μαγικές. Και η μαγεία δυσκολεύεται να μπει σε λέξεις. Ίσως και δεν θα ‘πρεπε, αφού αν την μαρτυρήσεις με λόγια, θα χαθεί.

Ο χρόνος όλα τα γιατρεύει… ίσως όχι όλα. Βοηθάει όμως αρκετά το πέρασμα του χρόνου και επουλώνει πληγές. Είναι ίσως ο καλύτερος μας, φίλος.

Και τι άλλο απ’ την προσπάθεια και την θέληση, να φτάσει κανείς στην γη της χαράς. Με λυγισμένη την ψυχή μέσα να προσεύχεται για ανάταση και εξιλέωση, όταν την πολεμούν ακατάπαυστα ο θυμός και η πίκρα. Άσχημες θύελλες και μπόρες που στο πέρασμα τους θα αφήσουνε σημάδια. Όμως εκείνα τα σημάδια θα μας θυμίζουνε τι μάθαμε από την συγκεκριμένη μάχη. Θα μας προστατεύσουνε στο μέλλον, έτσι ώστε να μην ξανά διαβούμε το ίδιο μονοπάτι. Τα σημάδια στη ψυχή μας, αυτές οι αόρατες ασπίδες προστασίας, θα φροντίσουν το μετά μας.

Όλα στη ζωή μας, έχουν και ένα τίμημα, όλα. Όταν φοβηθείς να ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις μακριά από την σίγουρη και ασφαλή  φωλιά σου, την ίδια ώρα απαρνιέσαι τα όνειρα σου. Θέλει ή δεν θέλει τόλμη η ελευθερία. Και όταν λέω να πετάξεις, δεν εννοώ απαραιτήτως να φύγεις από την χώρα σου. Η ελευθερία πηγάζει από μέσα μας, όπως κι η χαρά. Δεν την βρίσκεις έξω, αν δεν την έχεις μέσα. Ο φόβος της αλλαγής και η επιλογή της στασιμότητας, έχει μεγάλες συνέπειες. Βαριές απώλειες, που με τα χρόνια θα γίνονται ακόμη πιο σκληρές απέναντι σου.

Μόνον εάν πατήσουμε τους φόβους μας, θα ζήσουμε πλήρη ζωή. Μόνον εάν αποδεχτούμε την αλήθεια μας, θα ζήσουμε λεύτεροι στο πέλαγος της γαλήνης. Μόνον εάν αντιμετωπίσουμε τους δαίμονες μας, θα φύγουν για πάντα. Αλλιώς θα τους τρέφουμε με την τροφή της ψευδαίσθησης, πως όλα είναι καλά, ενώ τα όνειρα που δεν ζήσαμε θα καίγονται μέσα στην καρδιά μας. Δεν είναι ο τίτλος ιδιοκτησίας ενός όμορφου σπιτιού και το ωραίο μας αυτοκίνητο, που φέρνει την ευτυχία. Μπορούν να είναι μέρος της, ναι! Αν όμως δεν κερδίσουμε αληθινές μάχες στη ζωή, δεν διαρκεί ποτέ η υλική ευτυχία.

Ότι κι αν έχει όμως συμβεί στις ζωές μας, η ευτυχία είναι σαν ένα κεράκι που αναβοσβήνει η φλόγα του. Ενώ πολλές φορές νομίζουμε ότι βρισκόμαστε στο μέσο του πελάγου, πως είμαστε παν δυστυχής, εντούτοις δεν σταματά ποτέ η ευτυχία να υπάρχει, ενόσω είμαστε ζωντανοί. Επειδή πηγάζει από το δώρο της ζωής, που κυλά στις φλέβες μας. Θα σβήσει εντελώς, όταν θα έχουμε φύγει πια, από τούτη δω τη ζωή.

Δεν είναι εύκολο να ζήσεις τα όνειρα σου, αυτό το ξέρω καλά. Καθόλου εύκολο. Είναι όμως δυνατόν, αρκεί να σταθείς δίπλα στην ψυχή σου και όσοι κι αν σε παρατήσουν, όσοι κι σε εγκαταλείψουν, εσύ να μην εγκαταλείψεις ΠΟΤΕ.

«Σαν ήρεμη σκέψη, η φύση της Αλάσκας απλώνεται γύρω μου.

Άλλοτε γέρνουν τα χρώματα στη γη και παίζει το ζωηρό γαλάζιο του ουρανού,

με το καφετί της γης και άλλοτε το χιόνι σαν λευκή νεράιδα σκεπάζει την πλάση όλη.

Οι λίμνες, τα νερά της, σαν καθρέπτες στολίζουν της γης το χωματένιο χαλί.

Αλάσκα, μια χώρα μαγική κι ονειρεμένη, που μεγάλωσε την μικρή ψυχή μου».

Κούλα Ροδοσθένους Ζέιτζακ

Domenica~

Πριν λίγους μήνες ήμουνα ακόμα βυθισμένη στη θλίψη της νοσταλγίας για τον τόπο και οικογένεια μου. Πήγαινα βόλτες έξω στο τσουχτερό κρύο και αναπολούσα τα παλιά, ανοίγοντας έτσι πιο πολύ την πληγή μέσα μου. Ύστερα καθόμουν σε ένα παγκάκι και κοιτούσα την φύση ολόγυρα μου, ντυμένη στο λευκό και παγωμένο φόρεμα της. Και ξαφνικά μια μέρα, εκεί που ζητούσα, ακόμα και τα επιφανειακά, εγωιστικά παρακάλια μου, για ηλίθια πράγματα, συνειδητοποίησα πως έβλεπα το δέντρο, μα έχανα το δάσος.

Επέλεγα κάθε μέρα τα ζόρια και το παράπονο, επειδή νόμιζα πως είχα δίκιο. Δίπλα μου όμως καθόταν η ΧΑΡΑ, υπομονετική φίλη και με καρτερούσε να γυρίσω να την δω. Γιατί σημασία δεν έχει ποιος έχει δίκιο, ποιος πάει λάθος. Σημασία έχει εκεί μέσα μας, να είμαστε ΚΑΛΑ.

Αυτές είναι οι πρόσφατες δικές μου σκέψεις στην δικιά μου προσπάθεια να είμαι καλά, στο νέο αυτό μεγάλο και δύσκολο ξεκίνημα της ζωής μου σε μια ξένη χώρα. Μαγική νέμε με πολλές χαρές και δώρα να μου χαρίσει, αλλά παραμένει πάντα δύσκολο έως οδυνηρό, κάθε καινούργιο ξεκίνημα. Όλα απ’ την αρχή.

Κάποια στιγμή στη ζωή μας, όπου κι αν βρισκόμαστε, όποιοι κι αν είμαστε, έρχεται αυτή η ώρα, που πλέον συνειδητοποιούμε μέσα από τα βιώματα μας, πόσο ωφέλιμο και σπουδαίο είναι να διαλέγουμε τη χαρά, ξανά και ξανά. Ακόμα και όταν αισθανόμαστε πως έχουμε δίκιο που παραπονιόμαστε, εντούτοις δεν οδηγεί πουθενά. Ενώ αντίθετα, η ευγνωμοσύνη και η αισιοδοξία, οδηγούν πάντοτε στο φως, την ψυχή μας!

Να μπορούμε όσο το δυνατό περισσότερο, να κολυμπάμε μέσα στον ωκεανό της ευγνωμοσύνης και όλα αυτά που βιώσαμε, τα δύσκολα, να μας μάθουν να αγαπάμε πιότερο την ζωή! Να μας διδάξουν πώς να εκτιμάμε κάθε μέρα, αυτά που έχουμε αποχτήσει και όχι αυτά που ίσως χάσαμε. Να ανοίγει ο ουρανός μπροστά μας, σαν ένα βιβλίο που κάποιο χέρι θεϊκό, μας προσφέρει μια πένα αόρατη, όπου μπορούμε να γράψουμε τα καινούργια κεφάλαια της ζωής μας. Όλα δεν τα ορίζουμε, αλλά είναι πολλά στο χέρι μας!

Παρόλες τις ανθρώπινες αδυναμίες μας, έχουμε επιλογή κάθε μέρα ποιοι θα είμαστε!

Οι νικητές;… ή οι ηττημένοι;

Οι φωτισμένοι;… ή οι σκουριασμένοι;

Μου έγραψε σήμερα το πρωί μια φίλη από Κύπρο, λόγια όμορφα, λόγια γεμάτα αγάπη και θάρρος. Πως άμα δεις την ζωή σου σαν ένα βιβλίο, τότε θα γυρίζεις σελίδα κάθε μέρα και έτσι θα γράφεις αυτό που εσύ θα διαλέγεις για το δρόμο. Και τα απροσδόκητα, τα απρόοπτα και τα δυσάρεστα ίσως που θα προκύψουν, είναι και αυτά μέρος της σελίδας σου. Ζήσε τα και μάθε μέσα απ’ αυτά.

Αν η ζωή σου δίνει λεμόνια, φτιάξε λεμονάδα. Αν η ζωή σου χάραξε δρόμο και πορεία σε μέρη μακρινά που ούτε ο νους δεν φαντάστηκε… κτίσε εκεί παλάτι ευτυχίας! Κτίσε την καινούργια σου ζωή, εδώ, ΤΩΡΑ! Η ζωή είναι τώρα! Μόνο αυτό έχουμε όλοι, το σήμερα. Ναι μπορείς να ονειρεύεσαι όσο θέλεις και αυτό δεν μπορεί να στο κλέψει κανείς. Όμως το δώρο που κρατάς στα χέρια σου, λέγεται ΣΗΜΕΡΑ!

Σαν μια παράσταση που θες να πετύχει και να κατά χειροκροτηθεί. Και όταν θα κλείσει η αυλαία, να χαμογελάς με πληρότητα, πίσω από τις βελούδινες κουρτίνες που μόλις ζωντάνεψαν το όνειρο!

Σαν ένα μωρό μέσα σου, που σκιρτά την χαρά μες τη καρδιά σου, στέλνοντας σου το μήνυμα της αληθινής ευτυχίας. Σου φωνάζει με τρόπο μαγικό, μυστήριο πως έρχεται να σε γεμίσει με χαρά που δεν γεύτηκες ποτέ πριν.

Δεν έχει σημασία σήμερα, τι θα γίνει αύριο. Κράτα αυτό που σου δίνει η ζωή σήμερα, νιώσε το, κέρδισε το. Δεν ξαναζείς ποτέ την ίδια στιγμή, όσο κι αν το νομίζεις αυτό μερικές φορές.

Δεν θα είσαι αύριο, αυτός που είσαι σήμερα.

Θα είσαι καλύτερος! Πολύ καλύτερος αν το κυνηγήσεις με λαχτάρα και αποφασιστικότητα.

Θα το επιλέξεις να είσαι καλύτερος, αν αγαπάς αληθινά την ζωή!

Για σένα καλύτερος, μόνο για σένα και για αυτούς που αγαπάς.

Για τους άλλους, μην δίνεις σημασία, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι γύρω μας σημαντικοί. Δεν μπορείς να τους ευχαριστήσεις όλους, θα χάσεις τον εαυτό σου και είναι ότι έχεις σε αυτή τη ζωή. Ο εαυτός σου, αυτός ο εσώτερος φίλος πάντα αδιαχώριστος και πιστός.

Στα νιάτα σου, έχεις την πεποίθηση πως σου ανήκουν πολλά, πως είναι γεμάτη η ζωή σου με ανθρώπους που σε αγαπούν και σε νοιάζονται και πως μπορείς να φτάσεις τα σύννεφα. Να αγγίξεις τα αστέρια. Αυτή η πεποίθηση, δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση στο ήμισυ της τέλος πάντων. Αλλά όλοι μας γνωρίζουμε την παροιμία που λέει «Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα».

Καθώς ωριμάζεις και αλλάζεις και εξελίσσεσαι, συνειδητοποιείς πως πολύ λίγα ήξερες τότε. Τότε που νόμιζες πως τα ήξερες όλα. Και τότε αν έχεις σοφία, θα αρχίσεις να γίνεσαι όλο και πιο ταπεινός μέσα σου. Και η ταπεινοφροσύνη, θα σε εξυψώνει κάθε μέρα. Θα αρχίσεις να είσαι ολιγαρκής και θα επικεντρώνεσαι επί της ουσίας. Θα απομακρύνεσαι από την ύλη και θα αφοσιώνεσαι πιο πολύ στη φύση και στις ατέλειωτες χάρες της. Θα αναζητάς όλο και περισσότερο τις αρετές και τις τέχνες!

Ο δρόμος αλλάζει τώρα. Αλλάζεις και εσύ και τα πάντα γύρω σου. Γιατί αν δεν αλλάζουμε καθώς τα χρόνια περνούν, τότε απλά επαναλαμβανόμαστε χωρίς καμιά εξέλιξη. Και χωρίς εξέλιξη, δεν συναντάμε πνευματικό ΦΩΣ! Ο μεγαλύτερος πλούτος για την ψυχή μας.

Έπρεπε να φύγω τόσο πολύ μακριά, για να καταλάβω πως τελικά η απόσταση, σε κάνει να δεις καθαρά μέσα απ’ το πυκνό σκοτάδι. Σε βοηθά να δεις την αλήθεια και όχι αυτό που διάλεγες να είναι αληθινό. Εθελοτυφλούμε ίσως για χρόνια, για μια πρόσκαιρη, πεζή ευτυχία. Μέχρι που αν είμαστε τυχεροί, μια μέρα, αξιωθούμε να δούμε την αλήθεια κατάματα, χωρίς να την φοβηθούμε. Γυμνοί μπροστά στο φως της ψυχής μας. Η γύμνια της αλήθειας, σκοτώνει κάθε ντροπή και φόβο. Αντιθέτως σε λυτρώνει. Ξαναγεννιέται κανείς από τις στάχτες του, είναι αλήθεια!

Μόνο όταν το σκοτάδι είναι βαθύ, μπορείς να δεις καθαρά τα αστέρια!

~ C.A. Beard

Κούλα Ροδοσθένους Ζέιτζακ

ή άλλως

Domenica

Τι να πρώτο θυμηθώ από το Πάσχα στη Κύπρο!

Όλη την Αγία Βδομάδα, μπορεί να μην πηγαίναμε εκκλησιά κάθε βράδυ, αλλά κάναμε κάτι Πασχαλινό στο σπίτι, όλη η οικογένεια μαζί. Ετοιμασίες για το ζύμωμα, τις περιβόητες φλαούνες, τα κουλούρια, τις ελιοτές και τις χαλουμοτές. Στο χωριό του πατέρα μου στην Γεροσκήπου, θυμάμαι μικρή, η γιαγιά έφτιαχνε τα γαλένα. Κουλούρια ζυμωμένα με το γάλα. Κάθε πόλη, κάθε χωρίο, είχε και ένα δικό του διαφορετικό κουλούρι να ζυμώσει.

Η νύχτα του «Καλού Λόγου» μια νύχτα που η πόλη δεν κοιμάται! Οι ήχοι από τις γλυκές «τσάκρες» να παρελαύνουν σε όλες τις εκκλησιές της πόλης, τρομάζοντας τις γιαγιούλες. Οι «λαμπρατζιές» να φωτίζουν τον έναστρο ουρανό ανάποδα. Ο κόσμος να στέκεται με τις λαμπάδες αναμμένες, να μοιράζει δεξιά και αριστερά τα Χρόνια Πολλά. Η Αυγολέμονη να περιμένει ζεστή σε μια κατσαρόλα, τους νοικοκυραίους να επιστρέψουν από την εκκλησιά.

Και παντού μύριζε Πασχαλιά, μύριζε το σπίτι σσερινιές, αυτά τα Πασχαλινά λουλούδια που ανασταίνουν νεκρούς. Μεγάλο Σάββατο, θυμάμαι κάθε πρωί εκείνη την ημέρα, ο Αρχηγός μας έφερνε πάντα μια δέσμη από σσερινιές. Μια για τη μαμά, μια για την μικρή αδελφή και μια για μένα. Στολίζαμε το σπίτι με τα λουλούδια και μύριζε η χαρά σε κάθε γωνιά.

Την Κυριακή του Πάσχα μυρωδιές από παντού. Να ξεκαπνίζουνε τα σπίτια, από τα αναμένα κάρβουνα και τις σούβλες. Φαγητά ένα σωρό, ένδειξη χαράς και ευτυχίας. Φίλοι, συγγενείς και γείτονες όλοι μαζί γύρω από ένα τραπέζι. Να τρώνε, να τραγουδάνε και να χορεύουνε τη ζωή.

Τελικά οι αναμνήσεις είναι σπουδαία δώρα και δεν μπορεί να στα πάρει κανείς. Το ξέρω πως άμα κοιτάμε πίσω, συνήθως θυμόμαστε μόνο τις χαρές και τα καλά που ζήσαμε. Μα γιατί άλλωστε να θυμάται κανείς, τις κακές στιγμές που μόνο πίκρα μπορούν να ποτίσουν τις ψυχές μας. Υπάρχει ωραιότερο δώρο από την χαρά στη ψυχή!

Το ξέρω, αυτός ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Αντιθέτως βασιλεύει τα άδικο και πολλοί συνάνθρωποι μας υποφέρουν. Από τα αρχαία χρόνια όμως έτσι ήταν αυτός ο κόσμος. Αλλάζουν μόνο οι εποχές, η μόδα, τα καπρίτσια. Ο έρωτας, το μίσος, η αγάπη, το άδικο, η ζωή και ο θάνατος παραμένουν πάντοτε τα ίδια.

Η φύση όμως… πόσα μυνήματα αλήθεια μας στέλνει! Ακόμα και ένα μικρό λουλούδι, μας στέλνει ένα μήνυμα. Πότε η φύση μας μιλά για απλότητα, πότε για το χρώμα στη ζωή μας, πότε για την ισορροπία. Ναι για την ισορροπία μας μιλά το απέραντο σύμπαν! Το σύμπαν, με τελειότητα βαλμένοι οι πλανήτες στην απεραντοσύνη. Σε πλήρη αρμονία και γαλήνη. Όλα σε πλήρη μαθηματική ακρίβεια χωρίς λάθη, χωρίς απερισκεψία.

Οι εποχές, με πόση ευγένεια μπαίνει η μία μες την άλλη. Η Άνοιξη σαν μια ανάλαφρη μπαλαρίνα, να χορεύει σε απαλούς βηματισμούς, να μπαίνει μέσα στη σκληρή καρδιά του Χειμώνα, χωρίς φόβο αλλά με πλήρη σιγουριά. Όπως η καλοσύνη κι η Αγάπη μπορούν και εισχωρούν στα κατάβαθα μιας ψυχής βασανισμένης, κουρασμένης από καημούς και σαράκια. Έτσι και τα χιόνια και οι πάγοι λιώνουν, με την ζεστασιά του ήλιου που φέρνει μια Άνοιξη. Το δυνατότερο μίσος, το λιώνει η Αγάπη. Τον παγωμένο Χειμώνα, το ισχυρό το ψύχος, το μαλακώνει μια Άνοιξη.

Όλα επιστρέφουν ξανά την Άνοιξη, όλα ξανά γεννιούνται. Έτσι και εμείς μπορούμε ξανά να επιστρέψουμε, να μετανοήσουμε, να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας, αλλά και τους άλλους που ίσως μας πίκραναν. Όσο δύσκολο κι αν είναι, δεν είναι ποτέ ακατόρθωτο! Αρκεί να το επιθυμήσουμε, να αφήσουμε την Άνοιξη να ανθίσει μέσα μας. Να βιώσουμε έτσι ένα αληθινό Πάσχα.

Το ξέρω είμαστε όλοι γεμάτοι αδυναμίες. Άλλοι παλεύουν με τον εγωισμό τους, που σαν γίγαντας τους νικάει κάθε φορά. Άλλοι παλεύουν με ένα σωρό πάθη, άλλοτε σαρκικά και άλλοτε πνευματικά. Τρώει τη σάρκα αλλά και την ψυχή το μίσος και η ανάγκη για εκδίκηση. Όλοι με κάτι παλεύουμε, μικρό ή μεγάλο, σαρκικό ή πνευματικό. Όλοι έχουμε και από ένα Γολγοθά.

Έχουμε όμως και ένα Πάσχα να κατακτήσουμε. Να φωτιστούμε πριν φύγουμε από αυτή τη ζωή. Να δούμε το φως μες τις καρδιές μας να λάμπει, πριν κοιμηθούμε στο πυκνό σκοτάδι.

Κάποιος φίλος που γνώρισα εδώ στην παγωμένη και όμορφη Αλάσκα, μου είπε το πιο κάτω γνωμικό. Θα ήθελα με αυτό να κλείσω την σημερινή μου ανάρτηση.

«Οι καμπάνες πάντα βγάζουν δυο ήχους, τον ήχο της καμπάνας και τον ήχο της σιωπής.

Οποίος μπορεί διαλέγει.»

Χρόνια Πολλά και Χριστός Ανέστη!

Κούλα Ροδοσθένους Ζέιτζακ

ή άλλως

Domenica

Αφιερωμένη η σημερινή μου ανάρτηση στην πολυαγαπημένη μου οικογένεια στη Κύπρο!

Ήταν μια φορά και ένα καιρό ένας πολύ χαρούμενος άνθρωπος, εκεί κάτω στη γη. Αγαπούσε εύκολα τους ανθρώπους και γελούσε σκορπώντας τη χαρά γύρω του. Μα όπως όλα στη ζωή, έχουν Χειμώνα και Καλοκαίρι. Έτσι και ο άνθρωπος αυτός μια μέρα έχασε για λίγο τη χαρά. Πληγώθηκε βαριά από αγαπημένους συνανθρώπους του. Πόνεσε, θύμωσε, έκλαψε… μα μετά αποφάσισε να συγχωρέσει, για να μπορέσει έτσι να προχωρήσει ξανά μπροστά στο φως της ζωής. Προς μεγάλη του έκπληξη όμως, δεν μπορούσε να το κατορθώσει αυτό, παρόλες τις προσπάθειες του. Έτσι αποφάσισε να ανέβει για μια ακόμα φορά, το ‘βουνό’.

Ο θυμός πηγαινοερχόταν, μαζί με το παράπονο και τρύπωναν στη ψυχή του, φέρνοντας την θλίψη συχνά. Εκείνη την ημέρα λοιπόν σκαρφάλωσε το ‘βουνό’ τόσο γρήγορα που όλη η φύση γύρω του τρόμαξε. Δεν τον είχαν ξαναδεί τόσο θυμωμένο. Με το που ανέβηκε στην κορυφή, ένιωσε με μιας τον άνεμο να τον πλευρίζει, από δύση και απ’ ανατολή, από βορά και νότο. Σαν το θυμό, που τον βασάνιζε, έτσι και ο άνεμος σαν ένας αόρατος τοίχος, τον έσπρωχνε μια από δω, μια από εκεί. Έμοιαζε να χορεύει σαν μεθυσμένος, χαμένος στις ισσοροπίες του. Ψάχνωντας τα βήματα του.

Το ‘βουνό’ ρώτησε…

–        Καλώς όρισες! Προς τι η επίσκεψη? Νόμισα πως τα πήγαινες πολύ καλά τελευταίως!

–        Ναι αυτό είναι αλήθεια, όλα οδεύουν προς το καλύτερο εκτός από εκείνο το θέμα… εκείνο που μιλήσαμε την τελευταία φορά, που με ταλαιπώρησε για αρκετούς μήνες… θυμάσαι?

Απάντησε με βαρύ αναστεναγμό, λες και κουβαλούσε πέτρες στη ψυχή του.

–        Για να ακούσω λοιπόν…

Απάντησε το βουνό με σοβαρότητα.

Άφησε το σώμα του να πέσει βαρύ στη γη και άνοιξε τα χέρια λες και ήθελε να αγκαλιάσει τον γκρίζο ουρανό, που μάζευε βροχή πάνω απ’ το κεφάλι του. Έμοιαζε με την μπόρα που έδερνε τη ψυχή του. Υπάρχουν μπόρες που ξεκινούν απ’ τις άκρες των ματιών μας και μπάζει η βροχή, που καταβρέχει το πρόσωπο, ενώ αστράφτει και βροντά μέσα στη ψυχή μας. Υπάρχουν στοτάδια που πνίγουν μέσα τη χαρά και την τυλίγουν με σύννεφα θυμού και πίκρας. Όμως αυτή, έχει τόσο φως μέσα της, που καμμιά μπόρα δεν διαρκεί.

–        Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί νιώθω ακόμα θυμό μετά από τόσους μήνες? Είχα πιστέψει πως πέρασε και ο θυμός και το παράπονο. Σήμερα όμως με μια είδηση που έφθασε κοντά μου, ένιωσα το θυμό σαν θεριό μέσα τη ψυχή μου να με ανακατεύει ξανά και να με αναστατώνει. Δεν θέλω να νιώθω έτσι… γιατί αισθάνομαι έτσι αφού δεν το θέλω… αφού δεν το επιλέγω… Για αυτό ήρθα σήμερα εδώ, μόνον εσύ μπορείς να με βοηθήσεις. Θέλω το φάρμακο.

Το βουνό ατάραχο όπως πάντα χαμογέλασε με συμπόνια. Χάιδεψε τον πονεμένο άνθρωπο τρυφερά, με τις άκρες των πανύψηλων πεύκων όπου ξεκουραζόντουσαν στις ρίζες τους.

–        Ο θυμός και η πίκρα είναι αισθήματα κι αυτά. Για να φυτρώνουν ακόμα μέσα στη ψυχή σου, πάει να πει η πληγή είναι ακόμα ανοιχτή. Δεν είναι ακόμα η ώρα της συγχώρεσης, αυτά είναι δουλειά του χρόνου.

–        Ακόμα κι όταν εγώ επιλέγω να συγχωρέσω, ακόμα και τότε πρέπει να περιμένω?

Ρώτησε απελπισμένος…

–        Ακόμα και τότε… Βλέπεις, στην ανθρώπινη ύπαρξη έτσι λειτουργούν τα πράγματα. Τα συναισθήματα προκαλούν πολλά προβλήματα στις ζωές σας, σας αναστατώνουν τις ισσοροπίες. Όμως χωρίς το συναίσθημα, δεν υπάρχουν αξίες και χωρίς αξίες δεν έχει νόημα η ζωή. Μην φοβάσαι που πονάς και αυτό γεννά θυμό. Χωρίς θυμό και πόνο δεν έρχεται η λύτρωση. Άμα κάτι συμβεί, όταν ανθρώποι που αγαπάς, σε πληγώσουν βαθιά την ψυχή, χρειάζεται να δοθεί χρόνος. Υπάρχει μια απαραίτητη διαδικασία, μέχρις ότου να επουλωθεί το τραύμα. Δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη να μηδενιστούν σχέσεις που ήσαν πολύ σημαντικές. Μια καλή ανθρώπινη σχέση η οποία έβγαλε ρίζες στο χρόνο, είτε αυτή ήταν σχέση μιας καλής φιλίας, είτε ήταν γάμος, είτε ήταν σχέση παιδιών με γονείς… Εάν τέτοιου είδους σχέσεις κλονιστούν, θέλει αρκετός χρόνος να περάσει μέχρις ότου να κλείσει η πληγή, να αποκάμει ο θυμός, να τελειώσει η θλίψη. Μέσα από τον πόνο, θα έρθει η λύτρωση. Και μετά έρχεται και η συγχώρεση. Πρέπει να έχεις υπομονή και να αφήσεις το χρόνο να κάνει τη δουλειά του. Εσύ εκείνο που μπορείς να κάνεις, είναι να απασχολείς τον εαυτό σου με οτιδήποτε σου δίνει χαρά. Αυτό είναι το φάρμακο που μπορώ να σου δώσω.

Άκουγε το βουνό να του παραγγέλλει και ένιωσε πόσο απλά τα παρουσίαζε όλα. Μήπως τελικά να είναι όλα τόσο απλά? Σκέφτηκε κρυφά μες τη ψυχή του.

–        Ναι, ναι σε ένα μεγάλο σημείο όλα είναι πολύ απλά. Αλλά όχι για σας τους ανθρώπους. Κατανοώ πως η ανθρώπινη φύση σας, δεν σας αφήνει να δείτε πόσο όλα απλοϊκά είναι. Είστε καμωμένοι από την φύση σας, να παλεύεται με χίλια δυο στη ζωή. Και κυρίως πρέπει να αποδεχτείτε πως δεν ζείτε χωρίς το συναίσθημα. Ακόμα και αν μπορείτε να το κρύβεται καλά από τους άλλους, αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει μέσα σας και πολλές φορές σας βασανίζει.

Απάντησε το βουνό μέσα απ’ τις κρυφές του σκέψεις.

Χωρίς το ‘βουνό’ θα ήταν εντελώς χαμένος. Πάντα εκεί, πάντα να ακούει και να παραγγέλλει. Αυτή είναι η δουλειά του, να ακούει και να κρυφακούει ακόμα, αυτά που δεν λέμε με το στόμα. Ακόμη και εκείνες τις φορές, που δεν το αναζητάς, ακόμα κι όταν το αποφεύγεις… Αυτό εκεί στο πλάι σου, μια αιώνια φιλία. Και ευτυχώς τα “βουνά” δεν πάνε πουθενά. Μήτε αλλάζουν σαν εμάς τους ανθρώπους. Σταθερά και αμετάκλητα, εκεί και ριζωμένα στο βυθό της ψυχής μας.

Με ξαλαφρωμένη τώρα την ψυχή, χαιρέτισε το ‘βουνό’ και κατέβηκε κάτω στη γη να συνεχίσει τη ζωή του. Με βήματα αργά, προσεχτικά κατέβαινε την βουνοπλαγιά, ενώ μέσα στο κεφάλι του ηχούσαν τα λόγια εκείνα… «Χωρίς το συναίσθημα δεν υπάρχουν αξίες και χωρίς αξίες δεν έχει νόημα η ζωή».

Πλάι απ’ τη χαρά και το γέλιο, κοιμούνται η θλίψη και το δάκρυ. Μέσα από το πόνο μαθαίνουμε και στο τέλος βρίσκουμε ισσοροπίες, αυτό είναι το δώρο. Δεν θα υπήρχε η χαρά και η εξιλέωση, χωρίς το πόνο. Δεν θα υπήρχε η άνοδος, χωρίς την κάθοδο. Είναι σαν δυο γάντια στα χέρια φορεμένα, σε όλο το ταξίδι… Το ένα μας ‘καθαρίζει’,  όταν το άλλο μας ‘λερώνει’.

Καλή Ανάσταση στις ψυχές μας!

Κούλα Ροδοσθένους Ζέιτζακ

Domenica

Ήταν ένα καταπληκτικό απόγευμα Σαββάτου όταν αποφασίσαμε με τον Κίνγκ, να δειπνίσουμε σε ένα μέρος λίγο έξω από το Άνκορετζ. Ξεκινήσαμε νωρίς το απόγευμα και ομολογώ πως ήμουν ιδιαίτερα ενθουσιασμένη, αφού δεν γνώριζα τον προορισμό. Θα ήταν έκπληξη. Όπως πολλά στη ζωή μας γεγονότα. Στη διαδρομή βουβάθηκα εντελώς, αφού η θέα της φύσης παντού γύρω μου ήταν εκθαμβωτική. Ο Κίνγκ χαμογελούσε χαρούμενος, αφήνοντας με να απολαύσω τα τοπία με την ησυχία μου.

Σε κάποια στιγμή παρκάραμε και κατεβήκαμε από το όχημα. Από την κάτω πλευρά του δρόμου απλωνόταν πλατιά η θάλασσα, παγωμένη κι ακατάστατη λες και κάποιος πέταξε τεράστια άσπρα κουτιά. Ήταν κομματιασμένοι πάγοι, οι οποίοι με αργή κίνηση τρακάρανε ο ένας πάνω στον άλλο, σε αργό ρυθμό. Πιο πίσω τα θεόρατα βουνά σαν γίγαντες πνιγμένοι σε ομίχλη και χαμηλά σύννεφα.  Η απόλυτη παρθένα φύση, ίσως απάτητη εκεί στην άλλη άκρη όπου κοιτούσα. Ακολούθησα τον Κίνγκ μην ξέροντας που πηγαίναμε. Λίγο πιο πάνω ένα ερημωμένο καλυβάκι με σφραγισμένα τα παράθυρα και αμπαρωμένη τη πόρτα. Πριν πλησιάσουμε καν την είσοδο, είδα χοντρή μια αλυσίδα, η οποία έκανε την διάβαση μας αδύνατη. Προφανώς ήμασταν στο λάθος μέρος. Κοιτάξαμε γύρω μας. Λίγο πιο πέρα ένα καλυβάκι με κάτι παχουλές χήνες να δίνουν ρεσιτάλ με τις αγριοφωνάρες τους. Αναρωτήθηκα γιατί τσιρίζανε τόσο δυνατά. Από το κρύο ίσως σκέφτηκα, ή από την δικιά μας παρουσία. Μας έπιασε το γέλιο, ώσπου μια πινακίδα μας προσγείωσε απότομα.

«Απαγορεύεται η πρόσβαση, ιδιωτικός χώρος. Υπερφυσικά φαινόμενα».

«Υπερφυσικά φαινόμενα οι χήνες?»

Σκέφτηκα χαμογελώντας. Αλλά τι το ψάχνω… στην Αλάσκα ζούμε. Τίποτα δεν είναι παράξενο εδώ. Εδώ οι κάτοικοι καυχιόνται ότι έχουνε δει εξωγήινους. Εγώ πάλι έχω την αίσθηση πως όσο πάμε γινόμαστε εμείς οι ίδιοι εξωγήινοι… ίσως γιατί δεν μας χωράει πια ετούτη η γη.

Ξανά μπήκαμε στο αυτοκίνητο και συνεχίσαμε τη διαδρομή μας αναζητώντας τον προορισμό μας. Τον βρήκαμε κάτι μέτρα πιο κάτω. Τελικά ήταν ένα Αργεντινό στέκι ενός αλλοδαπού, που ήρθε να ζήσει εδώ πριν σαράντα τρία χρόνια – όπως μας είπε ο ίδιος αργότερα – ένας τύπος με μακριά κοτσίδα από άσπρα μαλλιά, ο Πέπες.

Άρχισε να χιονίζει και το τοπίο πια μετατράπηκε σε καρτ Ποστάλ. Περπατούσαμε μέσα σε μια καρτ Ποστάλ. Η αίσθηση απερίγραπτη, μαγική. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω πολλά από τα συναισθήματα που βιώνω καθημερινά στην Αλάσκα. Εδώ δεν υπάρχει καθημερινότητα, τουλάχιστον όχι για μένα ακόμα. Όλα είναι υπερβολικά όμορφα κι ασυνήθιστα.

Μπήκαμε μέσα στο ζεστό πια χώρο, όπου μια ηλικιωμένη σερβιτόρα με σκαλισμένο το πρόσωπο από τις ρυτίδες του χρόνου, μας πλησίασε. Μας έριξε ένα δυνατό χαμόγελο που με μιας εξαφάνισε αρκετά τις χοντρές της ρυτίδες. Ακολούθως μας οδήγησε στο καλύτερο τραπέζι του εστιατορίου, όπως η ίδια μας είπε. Τα μάτια μου εξερευνούσαν το μέρος, με την περιέργεια ενός παιδιού. Όλα μέσα εκεί ήταν ξύλινα, κάνοντας το χώρο αρκετά ζεστό και οικείο. Στο τέρμα του μαγαζιού ένα τεράστιο τζάκι από πέτρα, μάγευε τον χώρο ακόμα περισσότερο. Η φωτιά στο τζάκι με τα αναμμένα κάρβουνα που τσιρίζανε κάθε λεπτό, θυμίζανε Πάσχα. Κοίταξα έξω. Η παγωμένη θάλασσα απέναντι, να αιχμαλωτίζει το βλέμμα. Τα υψηλά βουνά της Αλάσκας να στέκονται πάντα αγέρωχα σαν πολεμιστές που ρίζωσαν στο χρόνο. Μου κόπηκε η ανάσα, αφού το ίδιο συναίσθημα με διακατέχει κάθε φορά που αντικρίζω τον επίγειο αυτό παράδεισο.

Ξαφνικά μου τράβηξε την προσοχή η μουσική που άρχισε να ηχεί σε όλο το χώρο. Νοσταλγικές κιθάρες σε Αργεντινούς ρυθμούς, τρύπωσαν στα αυτιά μου. Γεύση από Ευρώπη σκίασε με μιας, την απεραντοσύνη της Αλάσκας. Η καρδιά μου ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα αυτό, που ξύπνησε μυριάδες αναμνήσεις. Μια μικρή Ευρώπη στη καρδιά της Αλάσκας! Τι άλλο να ζητήσει κανείς, μακριά από την πρώτη πατρίδα. Τα πρώτα γλυκά ακούσματα, που σαν κελαηδίσματα πουλιών ζεσταίνουν το αίμα μας, όπου κι αν βρεθούμε. Δεν ήταν Ελληνικά κομμάτια, μα μου θύμισαν τα μέρη μου. Και ξανά γυρνάει πίσω η σελίδα. Κρατιέμαι εκεί μέσα σε μια ολόκληρη μικρή στιγμή, που μόνο η μουσική μπορεί και όλα τα ταξιδεύει.

Η σερβιτόρα που όσο περνούσε η ώρα μου φαινόταν και πιο νέα, κατέφθασε με τα κρασοπότηρα. Η χαρά μου μεγάλωσε, καθώς λάτρης του κρασιού και πιστή στις παραδόσεις. Οίνος ευφραίνει καρδίες. Αυτό που λέμε στα μέρη μας! Εμείς μάθαμε να πίνουμε τη ζωή με κάθε γουλιά κρασιού και σε κάθε χαρμόσυνη νότα, μεθάμε έτσι τους καημούς μας. Ξεχνιόμαστε και προσπερνάμε κάθε τι που μας βαραίνει, κάνοντας τη ζωή ακόμα πιο γλυκιά. Το ιερό προνόμιο μας. Ένιωσα μέσα σε εκείνο το χώρο, σκασιαρχείο Αλάσκα-Ευρώπη. Τα είχα και τα δύο πλάι-πλάι. Μια αίσθηση μοναδική και αξέχαστη, που με έκανε απόψε να συνθέσω αυτή την ανάρτηση.

Γιατί τελικά όλα τα κουβαλάμε μέσα στη ψυχή μας, όπου κι αν πάμε, όσο μακριά κι αν ο δρόμος μας τραβήξει. Η καρδιά και η δύναμη της αγάπη μηδενίζει κάθε απόσταση. Τίποτα δεν είναι μακριά άμα αγαπάς. Όλα είναι ξένα, αν δεν τα αγαπάς και όλα μένουν ίδια άμα δεν τα πας. Κι όλα αυτά που είναι, γίνονται ξανά, μέσα απ’ τη δικά μας τη ματιά.

Κύπρος… Αλάσκα… όλα μια χούφτα χώμα, ζυμωμένα πια μέσα σε μια μεγάλη καρδιά που άμα τα μπορεί όλα τα χωράει. Σαν μια φωτοβολίδα, που μες τη νύχτα σκάει, κι η καρδιά μου σπάει μες στο φως αυτό που είδα. Γίναν τα κομμάτια μια καινούργια γη, μες την αλλαγή βλέπω με άλλα μάτια.

Φωτοβολίδα – Στίχοι του Ορφέα Περίδη!

Χιλιοτραγουδισμένο, αγαπημένο το τραγούδι αυτό, αντανάκλασε απόψε μέσα στη ψυχή μου!

Κούλα Ροδοσθένους Ζέιτζακ

Domenica